کوکاکولا با طعم نسکافه

نمیخوام نژاد پرست باشم ها. ولی یه قوم عزیزی تو کشورمون داریم، که بسیااار فعال. بسیااااار هنرمند. بسیااااار تمیز و غیره ان. بعد مثلا خونشونو تو دو روز دست تنها رنگ میکنن. بعد به من کرمونی خسته گیر میدن چرا اونهمه فعال و هنرمند و غیره نیستم. اینکه میگم قوم برا اینه که خودش تنها نیست. یکی دیگم که همشهریشه دقیقا همینه. اقا ولم کنین، بذارین دیوارای خونم عادی و ده ساله باشه رنگشون. بذارین تو فریزم صد جور ترشی و مربای خونگی نباشه.

باید اعتراف کنم که قهوه با کارامل رو دوست دارم :)) میگفت اینایی میگن قهوه تلخ میخورن خیلی تو فاز "اره من خیلی قوی ام و قهوه شیرین واسه ضعفاست و اینان." کلا دارم به رویاهای نوجوونیم بها میدم و خیلی بیشتر از قبل ساپورت میشم بابتش، ممنونم.

باباخان تعریف میکردن که: صبح زود ها تا دانشگاه رو می‌دویدم، وارد حیاط دانشگاه که میشدم افتاب بیرون اومده بود و میخورد تو چشمم. جزوه یا کتابی که دستم بود رو میگرفتم بالا و سایه صورتم می‌کردم. بعد هم تا ساختمان میدویدم. بعد از چهل و چند سال به دلیل کاری گذرم باز به صنعتی شریف افتاد. وارد حیاط که شدم اول دست راستم رفت بالا کنار صورتم، بعد فکر کردم که چرا دستم اینجاست؟